روزهادرگذراست
وصدایی می رسد ازحجم هوا
که چه دلتنگ وغریبی
انسان
که چه دلتنگ وغریبی
پرسشی هست
به ذهنم
که کجا هستم من
به کجا میروم آیا
ودلم غرق هیاهو
نفسم سخت بریده
همنفس می خواهم
وپیامی
که هوایی کند این دل را
رهگذریم ما
چقدراندیشه ام
مشغول این کلمه است
درعجبم
درعجب
ازمردمانی که هرچندوقت یکبار
عزیزانشان رادرون خاک سرد رها می کنند
اما
به خودنیندیشند
باخودنیندیشند
شاید
آن پشت خبری باشد شاید
پشت آن خاک سیاه خبری باشد شاید
افکارشان چنان دنیایی وپست است
که به خودنیندیشند
لبخندکودک کوچک خودراغنیمت نمی دانند
شادکردن دلی برایشان بی مفهوم است
خودراهمیشه جاودان می دانند شاید
آیا...
ازخودنمی پرسند
چه چیزی ماندگار این دنیاست؟
درعجبم
درعجب
ازمردمانی که
روزهایشان پی درپی می گذرد
وگذرزمان رااحساس نمی کنند
وشایدگذر این دنیا
یکباره وبی خبر باشد
اما آنان به چه می اندیشند؟
ترست ازچیست ؟
ترسم ازاین است ...
وقت تنگ است شاید .....
بگذرداین گاه وبیگاه گفتنها
بگذرداین امروز وفرداها
بگذرداین روزها
شایدوقت تنگ باشد و...
وقت گفتن
یک کلمه
مجال بودن ندهد...
